Chega o Samaín

 

 

Era unha vez unha pantasma

pequena, mirrada e feúcha

que por riba tiña asma.

 

Asustar nenos quería                                      

para gañar confianza,

fose noite ou fose día.

 

Esperaba o momento xusto

agochándose no armario

e …zas!, así daba o susto.

 

Pero non había xeito.

Por unha cousa ou por outra

fracasaba no seu intento.

 

Ai, pantasma, pantasmuna!

Todo o mundo se ría

da súa escasa fortuna.

 

Non era que non o intentaba

_ que ela o facía a conciencia_,

só que nunca o lograba.

                                               Rafa Villar: Acuarelas, Ed. Galaxia