Nunha charca grande
entre os carrizos
tivo Dona Sapa
un sapo moi lindo.A súa pel era verde,
mollada e brillante,
os seus ollos redondos
a súa boca moi grande.
Era o máis bonito
de todos os sapos
pero non comía
e estaba delgado.
Mamá pregáballe:
-Come, pequerrechiño
porque se non comes
vas morrer.
Caza algunha mosca
ou algún vermiño...
Queres que che faga
torta de mosquitos?
-Non mamá, non podo
e ti xa o sabes.
Non vou comer
outros animais.
Son todos os bechos
como os meus irmáns.
Serei un sapiño
vexetariano.
E a partir de entonces
só comeu folliñas,
cachiños de xuncos,
pétalos de rosas,
tomates maduros
do invernadoiro,
margaridas brancas
e flor de romeu.
Se atopas un sapo
feliz e contento
que non come bechos
é o do meu conto.
Ana Mª Romero Yebra.
Construír a Paz. Ed Xerais
Ningún comentario:
Publicar un comentario