A terra durmida

A terra dormida,
sentiu no seu seo
disparos de chumbo 
disparos de xeo.

Moreas de nenos,
Co seu agarimo,
Fixeron da guerra
Un mar de aloumiños.

E foron as nenas
deitando dozura
as que converteron
o medo en ternura.

A terra, durmida,
non quere espertar.
Está moi ferida
non pode xirar.

Meniñas,meniños
de tódalas cores
cubriron a terra
de beixos e flores.

A terra abre un ollo
e sente calor.
Escoita baixiño 
sonatas de amor.
E xira que xira
coitada ,a modiño,
rapazas,rapaces,
co voso cariño.

Antonio García Teijeiro
"Construir a Paz".Seminario Galego Pola Paz.